در تواضع یک سلام،

با غرور از احساس ،

بر سرراهت می ایستم؛

و تو ندیده از من میگذری،

هیچ چیزی توجهت را جلب نکرد ،

نه صدای طپشهای قلبم،

 نه شوق نگاهم ،

نه سرخی گلهای منتظر در دستانم ....

قدمهایم را برمیدارم

میروم

از کنار تمام روزها رد میشوم

و تمام خاطرات

به تو که میرسم میایستم

توان حرکتم نیست

غم نبودنت چقدر بزرگ است

وحس بودنت چقدر شگفت انگیز

میخواهم تاابد در همین نقطه بمانم

جایی که تو هستی و من و زندگی

کاش زمان همینجا متوقف بماند....

گفتی دوستت دارم
و من به خیابان رفتم.
فضای اتاق برای پرواز کافی نبود!

شايد روزی ...
دوباره در گذر زمان به يكديگر برسيم!
آنروز من اشتباه
گذشته را تكرار نخواهم كرد !
تو را از دست ميدهم
... اما غرورم را نه ...!

آنقــدر مرا سرد کرد ؛ از خودش .. از عشق .. کــه حالا بــه جای دلبستن ،‌ یخ بسته ام! آهای !!! روی احساسم پا نگذاریــد .. لیز می‌‌خوریــد .....

تو رنج های مرا نمی شناسی
و خوابهایی
که در بیداری دیده ام
باران که می بارد
رگها یم بوی خاک می دهند
پرده را بکش
نمی خواهم کسی خوابهای مرا ببیند

عادت کرده ام

کوتاه بنویسم

کوتاه بخوانم

کوتاهحرف بزنم

کوتاه نفس بکشم

تازگی ها

دارم عادت می کنم

کوتاه زندگی کنم

یا شاید کوتاه بمیرم

نمی دانم

فقط عادت...
 

دیگر!
آدمی را دوست نمی‌دارم
می‌خواهم درخت باشم
پرندگان را
بیش‌تر دوست دارم

می‌گویم: سلام
کسی جوابم نمی‌دهد
پس خدانگهدار می‌گویم!
شاید از سر اتفاق
کسی دست‌هایش تکان بخورد

اینروزها هیچ چیز سرجایش نیست ...!

جز تو...

که عجیب جا گرفته ای کنج دلم.....!!!
 
 

قلب کفشم در پاشنه اش لرزید

بس که خالی های سنگ فرشِ خیابان خیالت او را شوک داد!

وسایه ات درپیاده روی توهم

درگیر بود با

گودالی از باران تردید دیروز!

صدایم کردی در حالیکه گُل پوچ دستهایت گِلی بود

و گفتی :

دمپایی های راحتی همین نزدیکیست!

کفش هایت را رها کن!

سیبِ حرفهایت را خوردم!

و دیدم سواربراتوبوس پاهایت ، کفشهایم را که

شتابان از مزرعۀ قلبم می گذرند

.

.

.

.

 رفت در کُما قلبم

بدون حتی همان دمپایی های راحتی!!!

از این کوچه

تا آن جا که راهی نیست

تنها یک ورق سپید دست و پا می کنم

و یک دل سیر، می نویسمت

چه بخواهی چه نخواهی

من شاعر سرگردان

همیشه قبل از این که باران ببارد

از پچ پچ کلاغ ها فهمیده ام

که یک جای دوری

دلت،سخت گرفته است

من بودم

تو

و یک عالمه حرف...

و ترازویی که سهم تو را از شعرهایم نشان می داد!!!

کاش بودی و

می فهمیدی

وقت دلتنگی

یک آه

چقدر وزن دارد...

 

به جای سیگار
می توانی
آرزوهایم را دود
لبخندهایم را تلخ
و زندگی ام را
خاکستر کنی !

ترک...

سالهاست که می خواهم

شعر و سیگار را ترک کنم

اما نمی شود !

آخر چگونه

هم شب باشد و تو

و هم سیگار و قهوه

پس شعر چه می شود ؟!

یا اینکه

تو باشی و شعر

یاد اولین قرار

پس سیگار چه می شود ؟!
 

ای هفت سالگی

ای لحظه ی شگفت عزیمت

بعد از تو هر چه رفت, در انبوهی از جنون جهالت رفت...

وقتی که باران توی رؤیاها نمی‌بارد

وقتی نسیمی نیست؛

باید برای خواب‌هایم رمز بگذارم.

من کاملاً صحرا

تو کاملاً باران؛

دیدار ما آغاز یک حسّ خوشایندست

بوسه‌هایت انار را می‌ترکاند

نفس‌هایت سیب را می‌رساند

آغوشت ابر را می‌باراند

پائیز ترینی

تو!

حرفهای ما هنوز ناتمام
تا نگاه می کنی :
وقت رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی !
پیش از آن که با خبر شوی
لحظه ی عزیمت تو ناگزیر می شود
آی ...
ای دریغ و حسرت همیشگی!
ناگهان
چقدر زود
دیر می شود !

امروز
ذهنم پر است،
از يك ماديان و كره اش
فردا،
برايت شعري عاشقانه خواهم نوشت

فکر کنم که مرده ام من 

موهایم دیگر بلند نمی شود . . .

پلکهایم نمی پرد . . .

قلبم تیر نمی کشد . . .

...دلم شور نمی زند . . .

کف پایم ذوق ذوق نمی کند. . . .

چشمانم سیاهی نمی روند و گلویم دیگر بغض نمی آورد . . .

دیگر حتی عاشقانه نوشتنم هم نمی آید . . .

تنها چیزی که در من جریان دارد همان خاطرات آبی خاکستری است . .

که گاه گاهی از زیر پوستم می خزند و سوراخش می کنند

و مثل چرک می ریزند روی کف پوش سردخانه . . .

فکر کنم مرده ام . . .

لطفا مرا بی نوبت بشویید . . .

خسته شدم از این همه انتظار و انتظار و . . .ان . . ت . . ظار . . . . .

می خواهم زودتر گورم را گم کنم

روزهای باران
شاعر پرور است
برف
نویسنده های بزرگ خلق می کند
داستان های پاورقی
محصول روزهای آفتابی
رنگین کمان
مخصوص قصه های کودکان
رعد و برق
کارآگاه ها را وارد نوشته می کند
طوفان
فیلسوف می زاید
و روزهای ابری
به پاره کردن
همه آنچه روزهای قبل
نوشته شده
می گذرد .

قرار نیست اتفاق خاصی بیفتد

مثلن این که:
تو با شاخه ای گل سرخ در دست هات
از راه برسی و ...!
نه،
عین روز روشن است،
تو رفته ای بازنگردی
و من
مانده ام پشت این همه کاغذسیاه
تا هر لحظه
به اتفاق خاصی که قرار نیست بیفتد
فکر کنم!

موجود بی آزاری هستم
کار می کنم
قصه می خوانم
شعر می نویسم
و گاهی
دلم که برایت تنگ می شود
تمام خیابانها را
با یادت پیاده می روم

رفتی...
درست زمانی که
دوست داشتنت را اعتراف کردم
و هنوز مانده ام چرا همه معشوقها
میروند
به راهی -
به امید کسی -
که شاید قرار نیست
اصلا باشد...

آنقدر

پنجه زدم بر دیوار غزل

که درد می کند

همه ی ابیاتم!!!!!

با احتیاط بخوانید!

شکستنی ست

عاشقانه هایم...!

اینجا مبتلا شدن به غزل

 کار سختیست

اینجا،

تو که نیستی

قافیه و ردیف  جور در نمی آیند

محض رضای خدا

بخاطر دل غزلهای

به نگارش در نیامده

برگرد

تا کی در فکر و ذهنم

رژه بروند

آنها تشنه به تحریر در آمدنند

تشنه زمزمه شدن زیر لبان تو

... برگرد

غزلها سخت بی تاب آفریده شدنند

انتظار میلاد خویش را می کشند

و هیجان لحظه  نامگذاری خویشتن را دارند

.... بخاطر لحظه های پر تپش غزلها

برگرد.

از تو که مینویسم

هم وزن را رعایت می‌کنم، هم قافیه...

اگر خودت هم پیشم میبودی

که دیگر همه چیز

ردیف ردیف میشد .....

کمبود خواب

با یک روز مرخصی حل میشود ...

کمبود وقت

با مدیریت زمان ...

سایر کمبود ها نیز علاجی دارند .

با کمبود دستهایت چه کنم؟؟؟؟!!!!

نه چتر با خود داشتی.

نه روزنامه.

نه چمدان.

عاشقت شدم.

از کجا باید می فهمیدم مسافری؟

صدای تو

 دستم را می گیرد

 و ازقعر نا امیدی بالایم میکشد

 برمی خیزم بی اختیار

 انگار که خواب صدایت را دیده باشم ،

 احساس می کنم

 قلبم

حریص تر از گوشهایم شده است!!!!